"Para volar hay que primero alzarse sobre sus propios pies.
No vuela ninguno que primero no esté de pie."

F. Nietzsche

El Desván

10-11-2021


Marica.
Maricón.
Maricón de merda.
E entón chegaron as hostias.
Eu non sei ti, pero estou farto de que me insulten por ser como son, por ser quen eu son. Estou farto de que me insulten, e me maltraten. De que me insulten, me maltraten e batan en min. Por ser como son. Por ser quen eu son.
Eu estou farto.
E ti, como estás? Como te tratan a ti? Se te sentiches algunha vez discriminade por ser como ti es, por ser quen ti es, dá un paso á fronte.
Pídoche que deas un paso, porque dar un paso é agora fundamental. Non podes ficar no sitio, parade. Non podes ficar calade. Non podes mirar para outro lado como se non fose contigo. Porque ficar calade, parade, no sitio, é dicir “si” a todo este maltrato. E se eu non son quen de poder parar unha agresión (porque non o son, eu non te podo parar se queres bater en min) si podo dicilo ben claro: non.
Es ti quen de dicilo? “Non”. Proba, proba por favor, dío: “Non”.
Porque de verdade necesito escoitalo. Que eu, que ti, que nós, digamos “Non”, todes xuntes.
Porque xa abonda de agresións, de insultos, de malleiras. Digamos “Non”. Digámosllo ben claro aos agresores, pero tamén ás persoas que están sentadas e dirixen as institucións e están calades, parades, no sitio.
Esta fin de semana bateron nun compañeiro por ser como é, por ser quen el é. Eu non sei ti, pero xa perdín a conta de cantas van, e o corpo de Samuel aínda está quente. É preciso que se escoiten as nosas voces xuntes, porque nós non queremos isto.
Marica.
Maricón.
Maricón de merda.
E entón chegaron as hostias.
Este foi o manifesto que fun convidado a escribir e ler no día de hoxe na #ESADdeGalicia como condena aos ataques lgtbfóbicos dos últimos tempos no noso país, e especialmente á agresión homófoba sufrida por un compañeiro na pasada fin de semana.
Basta xa.
Digamos NON.


14 - 6 - 2020










by Ruby
(via @rubyetc_)



4 - 6 - 2020
ZWISCHEN IMMER UND NIE


Nachts, wenn das Pendel der Liebe schwingt

Nachts, wenn das Pendel der Liebe schwingt
zwischen Immer und Nie,
stösst dein Wort zu den Monden des Herzens
und dein gewitterhaft blaues
Aug reicht der Erde den Himmel.

De noche, cuando el péndulo del amor oscila

De noche, cuando el péndulo del amor oscila
entre siempre y nunca,
tu palabra llega a las lunas del corazón
y tu ojo azul tormenta
tiende a la tierra el cielo.

Paul Celan.
Mohn und Gedächtnis.




7 - 8 - 2019



The Fight Within









5 - 5- 2019



La terapia gestalt, una fuerza revolucionaria.


26 - 4 - 2017


"Durante años, imitando a otros, he intentado conocerme.
 Por mi mismo, no he podido decidir qué hacer.
 Ciego, escuché que decían mi nombre.
 Y entonces salí.

 La brisa en el alba tiene secretos que contarte. 
 No duermas.
 Debes pedir por aquello que realmente quieres.
 No duermas.
 La gente va y viene a través del portal en donde ambos mundos se tocan.
 La puerta está abierta de par en par.
 No duermas."

                        Rumi

2 - 1 - 2017


Leyendo un cuento de Nirmal Verma, me he encontrado con esta maravillosa descripción de lo que, para mí, viene siendo un terapeuta:



11 - 12 - 2016



"La flor respondió: ¡Necio! ¿Crees que broto para ser contemplada?
Broto por interés propio, porque eso me agrada,
no por el interés de los demás.
Mi tarea consiste en ser flor y brotar."

Arthur Schopenhauer. Parerga y paralipómena.



12 - 8 - 2016






Djävulens öga (El ojo del diablo, Ingmar Bergman, 1960)


5 - 3 - 2016


¿Qué puedo hacer, oh musulmanes?
Pues no me reconozco a mí mismo.
No soy cristiano, ni judío, ni musulmán.
Mi lugar es el sinlugar, mi señal es la sinseñal.
No tengo cuerpo ni alma, pues pertenezco al alma del Amado.
He desechado la dualidad, he visto que los dos mundos son uno.
Uno busco, Uno conzoco, Uno veo, Uno llamo.

                                                                             (Rumi, Poemas)



16 - 9 - 2015

El Alma y la Muerte




¿Quién no quisiera negociar con la Muerte, alcanzar aunque fuera un segundo más de Vida? Este hermoso cortometraje animado, me invita a reflexionar sobre lo precioso que tenemos entre los dedos, sobre nuestro desperdicio diario y cuánto cuesta dejar de ser quienes somos.



19 - 3 - 2015

Homenaje al Padre

Un homenaje al Padre, a los padres, a todos los padres, y especialmente a mi padre.



Gracias por enseñarme el camino, y por acompañarme con tus heridas.



14 - 3 - 2015

Confianza

Ten fe,
valiente,
ten fe.

La vida es contigo,
aquí, ahora y en todo momento.
Incluso en la más profunda oscuridad,
dentro de ti brilla una luz
que nunca zozobra.
Tu fuego no es de apagar,
permanece alimentado por mil maderos:
tu alegría,
tu sonrisa,
tus sueños,
tus desvelos,
tus lágrimas__humedecen la tierra
para que tus pasos sean más suaves,
cuidados, protegidos de asperezas.

Más allá del mundo,
allí donde todo habita
el espíritu te observa
y te grita:
   ¡Aliento!
   ¡Esperanza!
Desfallece y respira,
llora, grita, canta,
baila tus penas,
la vida te da cartas nuevas.

Ten fe,
valiente,
ten fe.
Porque solo tú existes,
porque eres un ser único y exquisito,
porque la vida sin ti es menos viva,
porque donde se abre el suelo el alba te recoge.

Espera,
ten fe,
Confía.




24 - 2 - 2015

Take Me to Church







23 - 2 - 2015

El Infierno Psicopático





... cuando de verdad crees que no se puede pedir ayuda.



21 - 2 - 2015

Soltar

Soltar.
Soltar y no parar.
Soltar un llanto, un grito, un quejido, un río de lágrimas y llorar por todo lo que no he llorado, por lo que no pude y no quise llorar. Por lo que no fui capaz y por todo lo que me quedó sin llorar.
Llorar, gritar, moquear, quedarme sin aire de tanto vaciarme.
Fuera el dolor añejo, el viejo, el enquistado, el que cuando lo sueltas sale espeso como moco verde, como llanto inquebrantable, de las entrañas.
Soltar y llorar a gusto, para luego quedarme conmigo, y abrazarme y mecerme y cuidarme y volver a llorar si hace falta, o reír si me viene.
Llorar y quitarme el saco de lágrimas pendientes.
Llorar de verdad, con lágrimas de niño.
Llorar conmovido, con compasión, con pena y dolor profundo. Un llorar que restaura el alma, un grito que chilla todo lo que no dije; te quiero, te odio, fuera, basta, no, sí, más, quiéreme, mírame, vete, déjame.
Gritar. Llorar, soltar.
Fuera todo lo pendiente, que recurrente llama a mi puerta cuando no lo quiero escuchar ni atender. Saldar cuentas conmigo, dejarlo todo. Vaciarme y quedarme sin aire, sin deudas, sin cuentas. Y una vez vacío, entonces volver la mirada hacia mí y llenarme de deseo, de atención, de cariño, de cuidado.
Llorar. Gritar. Soltar. Descansar.

No hay comentarios:

Publicar un comentario